Był sobie skrzypek hercowicz,
Co grał z pamięci jak z nut.
Z schuberta on umiał zrobić –
No brylant, no istny cud.
Dzień w dzień, od świtu po wieczór,
Zgraną jak talia kart,
Tę samą sonatę wieczną
Wciąż pieścił jak jaki skarb.
I co pan, panie hercowicz?
Za oknem ciemność i śnieg…
Dałbyś pan spokój, sercowicz!
Takie jest życie, nie?…
Niech harmonijka – cyganka,
Jak długo ściska mróz,
W ślad za schubertem na sankach
Zawija kreskami płóz.
Nam z muzyką tak bliską,
Niestraszny i nagły zgon.
A potem – z wieszaka zwisnąć
Jak płaszcz z oskubanych wron.
Dawno już, panie sercowicz,
Wszystko skołował śnieg…
Dałbyś pan spokój, scherzowicz.
Takie jest życie, nie?
Comentarios
Deja tu comentario: